جامعه کهنه

دوستی گفت، تو هر سال دریغ از پارسال بوده‌ای، فکرم را مدتی است مشغول کرده است که چرا باید همچین حرفی را بشنوم. من در مدت اخیر دو مقطع تحصیلی را گذرانده‌انم. چهار یا پنج کتاب نوشته‌ام. دو جایزه ادبی برده‌ام. چرا بیرون من تصویر چنین است که هر سالم دریغ از پارسال بوده؟ نمی‌توانم درک کنم به خصوص از سوی نزدیکترین دوستانم. در این چند وقت (منهای امسال) تا توانسته‌ام دویده‌ام، درس و درس و درس خوانده‌ام. با انسان‌های بزرگی آشنا شده‌ام که بعضی در رشته خودم سرآمد هستند و چهره ماندگار ، چرا نتوانسته‌ام آنچه را یاد گرفته م بیان کنم یا نمایش دهم، چرا نتوانسته ام دست کم مختصری برون گرا باشم. حتا در زمینه ادبیات هم چنین است. ایراد که چنین باشد من آن را درونی می‌دانم، اما در نهایت مربوطش می‌کنم به نگرش آدم‌ها به جهان. من در درونم حس می‌کنم کوشیده‌ام اما نگرشی درست در کنار من فکر می‌کند باخته ام و شکست خورده‌ام و تلاشی نکرده‌ام. تنها نگرش است که این تفاوت‌ها را می‌بیند و می‌سازد.