جامعه کهنه

برکه در این چند ماهی که به دنیا امده است و وارد زندگی ما شده است، حسی ساخته است که توصیفش سخت است و نگفتنی، هر وقت پیش ماست انگار ساعت سریع میگذرد و همگی ما دور این بچه کوچک زیبا جمع میشویم و حرکاتش را نگاه میکنیم که سراسر شوق است و انرژی و صورتش را که پر است از‌‌ان‌چیزی که بهش معصومیت میگویند. بوی خوشی هم میدهد که دیگر گفتن ندارد. خلاصه خیلی هدیه بزرگی است و با ارزش در زندگی. شاید اگر خودم بخواهم بگویم حسرتم در زندگی چیست، همین نداشتن فرشته‌‌‌ای به زیبایی برکه است که اصلا قلب آدم به طرزی که هیچ شباهتی به سایر عشق‌ها ندارد برایش پر می‌کشد. بچه واقعا نعمت است. این حس را تا پیش از این نه داشتن و نه تجربه کرده بودم. تازه حس پدر بودن یا مادر بودن خود مطلب دیگری است که درک آن هم احتمالا برای من سخت است و نشدنی. بدون این بچه و زندگی و چه و چه آدم چه دارد؟ هیچ.