جامعه کهنه

امروز دل و دماغ ندارم. پای راستم به درد آمده است، این یعنی فکرم مشغول مهملات است. به هر حال اولین چیزی که آدم باید از‌‌ان‌نجات پیدا کند شخص خودش است. شاید اگر برگردم چند کار را نکنم و چند کار را قوی و پرقدرت تر انجام دهم. هیچ وقت نویسنده نمیشدم، روحیه من با این فضا سازگار نیست، و هیچ وقت هم کارمند نمیشدم، روحیه من با این یکی هم ناسازگار است. شاید معلم میشدم، یا نمی‌دانم... هر کاری. به هر حال حالا همه این دوتا شده است و باید خودم را با آنها سازگار کنم. سنم کم کم دارد بالا میرود و جوان نیستم به معنای بیولوژیکی آن، از نظر روحیه که هرگز جوان نبوده م. در این سن و سال به خودت انگار عادت کرده ای. پیش از این سن باید برنامه‌‌‌ای برای این روزها می‌ریختم. روزهایی که نه شور جوانی دارم و نه توانش. روزهایی که باید برای آینده زندگی ام که تقریبا به نیمه‌هایش رسیده م، خطاهایی در پس پشت زندگی، حالا وبال شده است.